Hepimiz birilerinden koşulsuz sevgi bekleriz; ailemizden, eşimizden, çocuklarımızdan. Peki bu beklediğin koşulsuz sevgi ve anlayışı kendine nasıl gösteriyorsun?
Bugün gösterecek olsaydın, ne yapardın? Bu soruları düşünürken, bir anda çocukluğuma geri gittim; yurt dışında, ilkokulda maruz kaldığım ırkçılığı ve zorbalığı hatırladım. Ah o karanlık kıymetli anlar. Sınıf arkadaşlarım tarafından utandırılacak duruma düşürülmem ve farklılığımı vurgulamak istedikleri isimlerle çağrılmam... Şüphesiz beni çok incitip yıllar yılı etkilemesinin yanında, ilk zamanlar tek etkilendiğim şeyin topluluk önünde konuşamama olduğunu düşünüyordum. Fakat neredeyse son 20 yıldır cesaretle ve heyecanla onlarca insanın önünde sayısız sunumlar yapmayı başarırken, son yıllarda fark ediyorum ki, orada hissettiğim sevgisizliğe karşı duyduğum koşulsuz sevgi ihtiyacıma katkıda bulunmak için ve o tekrar tekrar geri gelen gölgelere bakmak için daha uzun yıllar var önümde. O yüzden de ertelememek gerek. Kendini sevmeye, kendine katkıda bulunmaya ne zaman başlayacaksın? Çok görüyorum, herkes yazıyor ben kendimi seviyorum. Ama kelimeler aksiyon olmadan anlamsız. Aynı bir çiçeğe bakar gibi, hem konuşup, hem besleyip hem de ihtiyacı olan şartları sağlamalısın kendine. İhmal ettiğin zamanlar yeniden başlamalısın. Belki yerini değiştirmelisin ama asla erteleme. Kendini, hayatını, sevgiyi erteleme. Bugün sev, bugün değilse ne zaman?