“Korkularının üzerine git” her zaman duyduğumuz bir şey, ama bir yandan da korkumuzu da iyice artıran bir cümle olabiliyor. Ben ise bunun her zaman gerekli olduğunu düşünmüyorum. Korkumuzu şefkatle kucaklayıp sabırlı olmak ve onu dinlemenin de çok etkili olduğunu düşünüyorum. İlla her şeyi şiddetle çözmemiz gerekmiyor. Bunları neden yazdım, çünkü pek çok kez birebir yaşadığım bir şey. Çok yeni olan bir şeyi de sizinle paylaşmak isterim. Tam üç ay önce eşyalarımın çoğunu satıp geri kalanını da dağıtıp üç bavul topladım ve Avustralya’ya geri dönüp yeni bir hayata başladım. Henüz kendi evime geçmediğim bir geçiş süreci yaşıyorum şu an. Gelir gelmez ilk yatırımımı yapıp bir araba aldım. Fakat gel gör ki arabayı tam iki ay kullanamadım. Burada trafik soldan olduğu için öncelikle yön merhumumu geliştirmem zaman aldı, sonra da Türkiye de araç kullanmadığım için tam dokuz senedir direksiyon başına geçmemiştim. Araba kullanmakla ilgili belli korkularım olduğunu yıllar evvel kullandığım zamanlardan biliyorum. Bu sefer korkumuydu yoksa sadece hazır mı değildim bilemedim. Çok da kurcalamadım. Çevremde hadi kullan yola çık geri gelir deyip ısrar etmelerine rağmen ben bunun üzerine şiddetle gitmeye karşıydım, ne de olsa benim ve oğlumun güvenliği de söz konusuydu. Biz de iki ay boyunca okula giderken otobüse bindik, benim bırakıp eve gelmem yaklaşık 2 saatimi alıyordu ama sorun değildi. Kendime nefes alma fırsatı tanıyıp kendime sabırlı ve şefkatli davrandım. Yeniden birkaç direksiyon dersi almaya ve kendimi güvenli alanda hissetmeye ihtiyacım vardı. İki ay boyunca toplamda üç ders aldım. İlk derse kadar da kendimi hazır hissedene kadar birkaç hafta geçirdim tabi, üçüncüsünde tamamen geri geldi her şey ve iki haftadır yeniden araba kullanıyorum. Neden bekledim, korkumuydu? Tedbir miydi? İnanın çok da önemli değil, bazen her şeyi çözmek gerekmiyor, bazen sadece kendimize biraz alan tanıyıp korkularımızı şefkatle kucaklayıp içinde sabırla nefes almaya ihtiyacımız oluyor. O kadar.