Kendimizi seviyor muyuz? Kim olduğumuzu, nasıl göründüğünüzü, konuşmamızı, yürüyüşümüzü beğeniyor muyuz? Gün içinde en sevdiğimiz şeyleri yapıyor muyuz? Sabah kalktığımızda mutlu uyanıyor muyuz? Bu soruların birinde bile evet demeye tereddüt ediyorsak, kendimizi yeterince sevmiyoruz demektir.
Çocukluktan yetişkinliğe, sonra da orta yaşa ulaşana kadar birçok rol üstleniriz. Önce ailemizin “çocuğu” oluruz, okulda “öğrenci”, kardeşlerimize “ağabey” ya da “abla”, “blu çağındaki genç”, sonra “sevgili”, “eş”, “anne”, “baba” oluruz. Sürekli yeni roller eklenir, eskiler bazen zamanla kaybolur. Kendimizi bu rollere adayarak özde kim olduğumuzu unuturuz. Peki, aslında özümüzde kimiz biz? Ve bu öz benliğimizi seviyor muyuz? Kendimizi onore edecek neler yapıyoruz?
Kendisine nasılsın diye sorulduğunda, “iyiyim, çocuk da okula başladı, biraz sıkıntılı oldu ama alıştı” diye cümleye başlayan bir kişi bu soruya sadece bir anne rolüyle cevap verir. Çok iyi biliyorum çünkü ben de tam da böyle bir insandım. Kendini sevmek demek, kendini tüm benliğinle fiziğinle, aklınla ve ruhunla sevmek demektir. Aynı zamanda da öz benliğinizi doyuracak şekilde yaşamaktır. Mutlu olmayı seçip, sevdiğin şeyleri yapmaktır.
Ben kendimi eğri dişlerimle ve koca gözlerimle seviyorum. Ben kendimi, alnımın ortasındaki çizgiyle ve vücudumda bir kaplan gibi kazandığım çatlaklarımla seviyorum. Ben kendimi gevezeliğimle ve sakarlığımla seviyorum. Ben kendimi saflığımla ve hassaslığımla seviyorum.
Kendimi tüm benliğimle sevip mutlu olmayı seçiyorum. Mutlu olmak için de sevdiğim şeyleri yapmayı seçiyorum. Bu seçim bazen hiç de kolay görünmeyebilir, olmayabilir de. Ama gideceğimiz hayat yolunun önce kendi yolumuz olması ve hayatı bir mücadele olarak görmemiz için şart.
Siz kendinizi sevdiğinizi en son ne zaman söylediniz? Belki henüz hiç söylemediniz. Bu çok normal, çünkü bunu söylemek çocukluktan edindiğimiz doğal bir şey olmuyor her zaman. Ailemiz bizi seviyor ve bunu bize çocukluğumuzdan beri tekrarlamış olabilir. Tabi tam tersi de olablir, ailemiz tarafından sevgisiz de büyütülmüş olabiliriz. Kendimizi sevilmeye layık görmemiş de olabiliriz.
En bilinçli ebeveynler bile böyle bir şeyi akıllarına getirmemiş olabilirler. Ama kendimizi sevmek için hiçbir zaman geç değildir. Bunu öğrenebiliriz, yeter ki isteyelim. Kendini sevmek bir kişisel gelişim kitabını bitirince otomatik olarak gerçekleşen bir süreç de değildir. Zaman alan bir süreçtir. Ama inanın gerçekten isterseniz başarabilirsiniz. Ben kendimi severek kendi hayatımı değiştirmiş ve de kendimi insanların kendilerini daha çok sevmelerine adamış bir insan olarak biliyorum ki bu mümkün.
Böyle bir süreç için adım atmak ister misiniz?